Երբեք չէի ցանկացել իմանալ՝ ինչ բան է կարոտը: Մի բան, որը քեզ տանջում է ամեն տեղ, ամեն պահի: Անգամ չես կարողանում կենտրոնանալ, երբ հիշում ես նրան, ով քեզ համար այդքան թանկ է: Բայց քեզ ստիպում է կարոտել այն մեկը, ով քեզ ոգեշնչում է, ստիպում է ժպտալ, հավատալ ուժերիդ: Նա անում է ամեն բան, որ դու զգաս իր ներկայությունը: Իմանաս, որ մենակ չես: Բայց միևնույն ժամանակ նա քեզ հետ չէ: Բազմաթիվ կիլոմետրեր են բաժանում ձեզ իրարից: Բայց ոչ… նա քեզ հետ է… կամ քեզ հետ չէ, չգիտեմ: Նա ներկա է, բայց ներկա չէ, էլի չգիտեմ: Նա ժպտում է, բայց չես տեսնում: Նա խոսում է, բայց չես լսում: Մոռանում ես նրա ձայնը: Այն հարազատ ձայնը, որը լսում էիր ամեն օր: Ձայն, որը կարևոր դարձավ քեզ համար, երբ սկսեցիր կարոտել: Կարոտեցիր և մոռացար, թե ինչ տեսք ունի նա: Մոռացար դիմագծերը, որոնց կարող էիր ժամերով նայել: Աչքերը, որոնք միայն քեզ էին նայում: Բայց դու հասկացար այդ ամենը միայն կարոտելուց հետո: Եթե չլիներ կարոտը, երևի մենք չէինք հասկանա, թե որքան կարևոր ենք իրար համար: Կարոտի միջոցով մենք սկսեցինք զգալ իրար: Լավ է, որ իմացա՝ ինչ բան է կարոտը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий