Մի տող Հավերժություն

Գեղարվեստի Հարթակում սպասում էինք, թե երբ է ժամանելու Ռոլանդ Շառոյանը։ Երբ եկավ, բոլորս քիչ, թե շատ պատկերացում ունեինք, թե ինչի մասին ենք խոսելու, քննարկելու՝ լրագրությունից գրականություն։  Նա խոսեց կյանքը ակնթարթ և ակնթարթը կյանք դարձնելու մասին։ Երբ խոսում էր, կամաց-կամաց գլխի էի ընկնում, թե ինչը ի նկատի ուներ։ Ու հասկացա, որ իմ պատկերացումը գրականության մասին շատ փակ է և փոքր։ Գրքեր կարդում եմ ու շատ հաճախ հանդիպում այդ մի ակնթարթը կյանք դարձնելու տողերին։

Հանդիպում Ռոլանդ Շառոյանի հետ

Փետրվար 20-ին ՝ երեքշաբթի օրը, Գեղարվեստի Հարթակում հանդիպելու ենք Ռոլանդ Շառոյանի հետ։ Ճիշտն ասած, երբ լսեցինք նրա անունը, մեզ անծանոթ էր։ Մեզ շատ վատ զգացինք և փորձեցինք նրա մասին գտնել տեղեկություններ։ Սկզբում կարդացինք նրա կենսագրությունը, փորձեցինք գտնել  գրքերից մի քանիսը և հասկանալ նրա գրական ոճը։ Բացահայտեցինք, որ նա Ակսել Բակունցի երկրպագուն է։ Այդպիսով, խմբային աշխատանքի արդյունքում՝ մի մասը Ակսել Բակունց ուսումնասիրեց, մյուս մասը՝ Շառոյան։ Հաճույքով կարդացինք մի քանի պատմվածքներ։ Անհամբեր սպասում ենք փետրվար 20-ին, որպեսզի նրան հարցեր տանք։  
Նախագծային խմբի անդամներ՝

Նանոր Հովհաննիսյան

Աննա Ստեփանյան

Անի Ղազարյան

Սոֆի ԱռաքելյանԿարինե Մանասյան

Միլենա Թորոսյան

َََԱնուշ Թադևոսյան

Երբ կյանքը դառնում է անիմաստ...

Երբ երազանքը դառնում է իրականություն, դառնում է անիմաստ: Մենք սա հասկանում ենք, բայց չենք դադարում տխրելուց ու տառապելուց մեր երազանքի չիրականանալու դեպքում: Աշխարհում միլիոնից ավել հարց կա, որոնց պատասխանները երբեք չենք իմանա, իսկ եթե իմանայինք, ուղղակի կյանքը կդառնար անպետք մի բան: Ես միշտ ուզեցել եմ հասկանալ իմաստը մեր կյանքի: Ինչո՞ւ ենք ապրում, եթե մի օր պետք է դադարենք ապրելուց: Բոլորի մոտ լինում է մի պահ, որ ապրելու ցանկությունը կորչում է. դա տևում է վայրկյաններ, րոպեներ կամ ամենաշատը՝ մի քանի ժամ: Բայց դու հասցնում ես այդ մի քանի ժամում մտածել ու հասկանալ այնքան բան, որ չէիր կարող հասկանալ մի ամբողջ կյանքում:
Ոչ ոք չգիտի Աստված կա՞, թե ոչ: Կամ, ընդհանրապես, ո՞վ է մեզ ղեկավարում: Բայց առանց հավատի էլ ապրելը մի քիչ բարդանում է: Այսպես դու գիտես՝ ումից շնորհակալ լինես, ում փառք տաս կամ դժվար պահին ում հիշես: Աստված, ում մեզնից շատերը հավատում են, երևի իրոք կա: Մենք հավատում ենք նրան, շնորհակալ ենք լինում նրանից, մեղադրում ենք նրան, փառք ենք տալիս նրան, որ դեռ ապրում ենք: Բայց մենք երբեք չենք իմանա ճշմարտությունը, այն ճշմարտությունը, որ ոչ ոք չի իմացել ու հուսամ՝ ոչ ոք չի իմանա: Ինչո՞ւ հուսամ, որովհետև ուզում եմ կամ միայն ես իմանամ, կամ եթե ես չէ, թող ոչ ոք էլ չիմանա: Եթե ես չեմ իմանալու այդ մի շարք հարցերի պատասխանները, ուրեմն թող ոչ ոք էլ ինձնից հետո չիմանա: Մեզնից հետո երկար կշարունակվի մեր թոռների ու ծոռների կյանքը: Մենք մի օր կմեռնենք, և մեզ ոչ ոք էլ չի հիշի: Մեր ծոռները ուղղակի մեր մասին չեն էլ իմանա: Ապա ո՞րն է մեր կյանքի իմաստը, եթե մի օր ոչ ոք մեզ չի հիշելու:

Ազդեցություն...

Ես միշտ խոսում էի։ Ավելի ճիշտ միշտ ես էի խոսում։ Նա չէր խոսում։ Ես ուզում էի սովորել լռել։ Ես սովորում էի լռել սովորել։ Շատ խոսք ունեի, կարող էի անվերջ խոսել։ Լռել էի ուզում, ուզում էի մոռանալը սովորել։ Ցանկություն կար մանուկ լինելու, որ ոչինչ լուրջ չընդունեմ։ Մի՞թե չեմ կարողանալու լռել։ Իսկ եթե խոսեմ, եթե անվերջ մենակ խոսեմ։ Նա էլ է խոսում, բայց դա չի զգացվում։ Նա անհիմն է խոսում։
Լռել եմ ուզում!