воскресенье, 1 октября 2017 г.

Հոգնել եմ…

Հոգնել եմ: Ուղղակի հոգնել եմ: Այն ամենն, ինչ ինձ ոգեշնչում էր, հիմա չեմ զգում: Դրանք էլի ինձ շրջապատում են, բայց ես առաջվա պես չեմ ընկալում դրանք: Ոչինչ անելու ցանկություն չունեմ: Չեմ ուզում քայլել, չեմ ուզում կանգնել, չեմ ուզում սովորել: Անգամ խոսել չեմ ուզում ոչ ոքի հետ: Ուզում եմ մենակ լինել: Լինենք միայն ես և իմ մտքերը: Ուզում եմ կտրվել աշխարհից: Զգում եմ, որ ունեմ այդ մենակության կարիքը: Բայց միևնույն ժամանակ չեմ ուզում մենակ լինել: Ոչինչ չեմ հասկանում: Նայում եմ շուրջս և տեսնում, թե որքան լի է իմ կյանքը: Բայց ես եմ դատարկ: Իմ ներսում է դատարկությունը: Թե ինչո՞ւ եմ դատարկ, չգիտեմ: Դա իմ զգացողությունն է: Ոչ ոք ունակ չէ հասկանալու: Ոչ ոքի մտքով անգամ չի անցնում՝ ինչ է եղել: Եվ ավելի լավ, որովհետև գիտեմ՝ ինձ չեն հասկանա: Միայն ես կարող եմ ինձ օգնել: Եթե ես լուծում չգտնեմ, ուրիշ ոչ ոք չի կարող գտնել:

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Մենք միասին էինք ժպտում...

Անցյալում մենք միասին էինք անում ամեն բան, մենք ժպտում էինք միասին: Առաջվա սերն ու հարգանքը ներկա չտեղափոխվեցին: Կարծես թե քեզ բաց եմ թողել...